در خودم دیدم که می‌خواهم مطلبی را یاد بگیرم یا فعالیتی اجتماعی انجام دهم و این باعث شده جو گیرانه سراغ آن بروم و الویت‌ها را فراموش کنم! اهم و مهم را فراموش کنم! قول و قرارها و عهد‌ها را بشکنم... چه عهدهایی که با مردم دارم، چه عهدی که خدا بر گردنم نهاده است!

این عهود چه من بدانم چه نه، همه مقدمات بوده‌اند و من فراموششان کرده‌ام. کلا فرق آدم بزرگ و بچه در همین است که آدم بزرگ بی‌خردانه‌ به این سو و آن سو نمی‌دود تا تمام انرژی‌اش تمام شود و به جایی نرسد! اما بچه اینگونه است!