اثبات وجود خدا
«بسم الله الرحمن الرحیم»
در این مقاله قصد دارم تا برهانی برای اثبات وجود خدا ارائه کنم. منظور از «خدا» در این مقاله، همان خدای یکتایی است که توانایی انجام هر کاری را دارد، همه چیز را خلق کرده است و در هر آن در حال رسیدگی به مخلوقات خود است. پس از خلق مخلوقات، آنها را رها نکرده است و هر آن به آنها رسیدگی می کند.
طبق مشاهداتِ روزانه، دریافته ایم که هستیِ بسیاری از چیزها به هستیِ چیزهای دیگری وابسته است. از طرفی با اینکه ممکن است تا به حال چیز یا چیزهایی را مشاهده نکرده باشیم که هستیِ اشان مستقل از هر چیز دیگری باشد، اما تصور این چنین چیزهای مستقلی امکان پذیر است. پس می دانیم چیزهایی وجود دارند که هستی اشان وابسته به چیزهای دیگری است و همچنین می توانیم چیزهایی را تصور کنیم (جدا از وجود داشتن یا نداشتن آنها در واقع) که هستی اشان کاملا مستقل از سایر چیزها باشد. با توجه به این مقدمه، در قضایایی که در ادامه می آید، به ترتیب گزاره های زیر اثبات خواهند شد:
- به جز حالت وابستگی و حالت استقلال، هیچ حالت دیگری برای هستیِ چیزها قابل تصور نیست.
- سلسله ی وابستگی های یک چیز وابسته به سایر چیزها، لزوماً به یک یا چند چیز مستقل می رسد.
- تنها و تنها یک چیز مستقل وجود دارد.
در واقع با کمک قضیه ی دوم نشان داده می شود که چیزهای مستقلی خارج از تصورات ما و در واقع، وجود دارند و قضیه ی سوم نشان می دهد که تنها و تنها یک چیز مستقل وجود دارد.
توجه کنید که در اثبات های آمده در این مقاله، دلیل استفاده از کلمه ی «چیز» این بوده که کلمه ای جامع هست. به این معنا که هر هستی با هر کیفیتی را می توان با این کلمه مورد خطاب قرار داد.
از علامتِ # برای نشان دادنِ پایانِ هر اثبات، استفاده شده است.
قضیه استقلال یا وابستگی- هستی چیزها از دو حال خارج نیست، اول اینکه هستی چیزی کاملاً مستقل از سایر چیزها باشد (جدا از وجود داشتن یا نداشتن این چیزهای مستقل) و دوم اینکه هستی آن چیز، وابسته به هستی چیز یا چیزهای دیگری باشد. نوع اول را چیزِ مستقل و نوع دوم را چیزِ وابسته می نامیم.
اثبات- در ابتدا باید توجه کرد که وجود چیزهای وابسته با توجه به مشاهدات مستقیم ما، بی نیاز از اثبات است. همچنین می توان وجود چیزهایی را تصور کرد (جدا از اینکه در واقع وجود دارند یا نه) که هستی اِشان استقلال کامل از هستیِ هر چیزِ دیگری دارد. حال نشان خواهیم داد که هیچ حالت سومِ دیگری قابل تصور نیست.
به جز دو حالتِ آمده در صورت قضیه، هر حالتِ متصورِ دیگری کاملاً مستقل نخواهد بود (چون حالت استقلال کامل جزو یکی از حالات قضیه است). پس برای این که حالت سوم یا حالت های دیگری را بتوانیم تصور کنیم باید حتماً صفتِ استقلال کامل را نداشته باشد.
فرض می کنیم همچنین چیزی که استقلال کامل ندارد (با داشتن هر صفت دلخواه دیگری) وجود دارد. کافی است توجه کنیم که این چیز سوم، در واقع حالت جدیدی ایجاد نمی کند. زیرا وقتی که چیزی هستی اش استقلال کامل از سایر چیزها نداشته باشد به این معنا است که هستی اش به هستی برخی چیزهای دیگر وابسته است که این حالت همان حالت دومِ آمده در صورت قضیه است.
پس اثبات می‌شود که به جز دو حالت گفته شده در صورت قضیه، هیچ حالت دیگری برای هستی چیزها قابل تصور نیست. #
قضیه سلسله ی وابستگی- سلسله ی وابستگیِ یک چیزِ وابسته، به سایر چیزها، لزوماً به یک یا چند چیز مستقل منتهی می شود.
اثبات- برای اثبات این قضیه از برهان خلف استفاده می کنیم.
فرض کنیم که سلسله علل یک چیزِ وابسته به یک یا چند چیز وابسته برسد. حال این چیزها چون خود چیزهایی وابسته هستند، پس نیاز به چیزهای دیگری دارند که یا مستقلند و یا وابسته. اگر این چیزهای دیگر، مستقل باشند که فرض نقض شده و صورت قضیه اثبات می گردد. اگر این چیزهای دیگر، وابسته باشند باز هم نیاز به چیزهای دیگری دارند. این سلسله علل اگر جایی به عللی مستقل نرسد، همین گونه نامتناهی وار ادامه خواهد داشت که همه‌ی اعضای این سلسله ی نامتناهی نیز، وابسته خواهند بود. حال می توان مجموعه‌ای در نظر گرفت که تمامی این چیزهای وابسته اعضای آن باشند. این مجموعه به علت اینکه تمامی اعضایش چیزهای وابسته ای هستند، خود نیز چیز وابسته ای است. حال کافی است توجه کنیم هر چیز وابسته ای و مجوعه‌ی تمامی چیزهای وابسته تا علت یا علت‌هایش هستی نداشته باشند، هستی نخواهند داشت و باید هستی برای علتش ضروری باشد تا هم خود علت فارغ از هر چیز دیگری هستی داشته باشد و هم در نتیجه‌ی آن علت، معلول‌هایش هستی بیابند. حال اگر برای هیچ چیزی هستی ضروری نباشد (یعنی همه چیزها، وابسته باشند) آنگاه هیچ چیزی هستی پیدا نخواهد کرد که این مخالف مشاهدات ما از خودمان و جهان اطراف است. پس فرض نقض و صورت قضیه اثبات می‌شود. #
قضیه یکتاییِ چیزِ مستقل- تنها و تنها یک چیزِ مستقل وجود دارد که دلیل هستی تمامی چیزها است.
اثبات- برای اثبات این قضیه از برهان خلف استفاده می کنیم.
فرض کنید دو چیز مستقل وجود داشته باشند. این دو در صفت استقلال مشترک هستند. برای اینکه این دو از هم متمایز باشند، برای هر کدام از آنها، غیر از صفت استقلال، یک صفت دیگر وجود دارد. اسم صفت نامشترکِ چیزِ مستقلِ اول را، صفت «الف» و اسم صفت نامشترکِ چیزِ مستقلِ دوم را، صفت «ب» می نامیم. حال این دو صفت الف و ب یا چیزهایی مستقل هستند و یا چیزهایی وابسته. اگر وابسته باشند که نشان دهنده ی وابسته بودنِ دو چیزِ مستقلِ مفروض خواهد بود و فرض مستقل بودن آنها نقض شده و در نتیجه صورت قضیه اثبات می شود. اما اگر دو صفت الف و ب، چیزهایی مستقل باشند، باز هم نشان دهنده ی وابسته بودن چیزهای مستقل مفروض در اول اثبات خواهد بود، چرا که آن چیزها به دو صفت مستقل (استقلال و یک صفتِ الف یا ب) وابسته اند و باز فرضِ برهان خلف نقض شده و صورت قضیه اثبات می شود. #
قانع نشدم
اما حوصله بحث هم ندارم
صرفاً خواستم اطلاع بدهم